Jessy Terpstra
Twee maanden geleden besloot ik de gok te nemen; we boekten een vakantie. Met goede annuleringsvoorwaarden – mede dankzij onze goede vriend (ahum) Covid – durfden we het aan. Mijn vriend en ik zijn immers al zeker, net als velen, 1,5 jaar niet meer ‘weg’ geweest. En met ‘weg’ bedoel ik met veel te zware koffers een tocht afleggen naar het vliegveld, waarna je als een sardientje – wat een geluk, ik ben niet zo lang – in een vliegtuig terecht komt met veel te enthousiaste én hard pratende Nederlanders… Op naar Zakynthos, Griekenland.
Altijd fijn om met weinig moeite en weinig energie iets voor elkaar te krijgen, toch? Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet lui – tenzij er een goede serie is – en werk hard als freelancer. Maar veel impact maken zonder enige moeite klinkt erg aantrekkelijk, dat zal iedereen beamen. Waarom dan geen hond meenemen op de terugweg uit Zakynthos? Dat zal toch niet zo ingewikkeld zijn? Als stichtingen baat hebben bij het hebben van vluchtbegeleiders, dan zullen ze je het vast niet heel moeilijk maken. Ik volg een aantal organisaties die regelmatig de oproep plaatsen ‘vluchtbegeleiders gezocht!’. Dit kan ik ook, dacht ik. Lieve, kleine, zielige hondjes naar Nederland halen.
Stichting Wereldhonden
Ik kwam in contact met stichting Wereldhonden. Deze organisatie heeft nauw contact met stichtingen uit Griekenland en toevallig ook met het eiland Zakynthos. Na een aantal mailtjes heen en weer met een ontzettende dankbare vrijwilliger, kreeg ik het bericht dat ik een pup mee kon nemen vanuit Zakynthos. Ze vertelde dat ik me geen zorgen hoefde te maken om ingewikkelde papieren of bureaucratische regeltjes van het land. De vrijwilligers daar zouden alles regelen voor me. Dat klonk goed. Ze zou me snel een foto toesturen van de ‘ontzettende lieve pup Freya’. Lieve, kleine, zielige Freya was gereserveerd voor adoptie en klaar om met mij mee te gaan naar Nederland, waar ze een mooi leven zal krijgen bij haar nieuwe baasjes.
Maar ik had het mis. Lieve, kleine, zielige pup Freya was niet klein, was wel heel lief, maar vond zichzelf ook niet zielig. Freya was inmiddels al 9 maanden oud en woog zo’n 25 kilo(!). Freya leek een volgroeide hond, die iets weg had van een Golden Retriever. Ze leek onderdanig, zachtaardig en keek heel aandoenlijk op de foto die ik toegestuurd kreeg. Lachend achter mijn computer moest ik mijn beeld over het redden van pups even bijstellen. Honden hebben de gave om dankbaar te zijn, wat hun situatie ook is. Tenzij je ze opsluit in hokjes en ze geen aandacht geeft. Freya bleek opgegroeid te zijn bij de vrijwilligers van de organisatie en had het eigenlijk prima voor elkaar. Haar moeder was 9 maanden eerder gevonden met haar pups, en hebben snel onderdak gekregen bij deze lieve bewoners van het eiland.
Net voordat we vertrokken kreeg ik opnieuw een mailtje van de stichting; ‘Willen jullie Thor ook meenemen?’. Thor is het broertje van Freya. Inmiddels heb ik begrepen dat er altijd 2 plekken in het vliegtuig beschikbaar zijn voor honden. Deze plek was nog niet door iemand andere bemachtigd, dus Thor kon nog mee. Thor was inmiddels ook gereserveerd en was ook gereed om net als zijn zus Nederland te gaan ontdekken. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.
Na een heerlijke vakantie vol lekker eten (bedankt stichting Wereldhonden voor dé beste tips) zwemmen en relaxen was het einde alweer in zicht. Meestal is het einde van een vakantie een beetje deprimerend als je het mij vraagt. Vaak begin je alweer met een to-do lijstje in je hoofd wanneer je je koffer moet inpakken. Voor iedereen die dit ook vervelend vindt; meld je aan als vluchtbegeleider! Geen nare gevoelens meer omdat je hoofd je continu laat weten dat het de laatste dag van je vakantie is. Je hoofd maakt nu plaats voor een licht enthousiast en trots gevoel omdat je onderdeel mag uitmaken van een mooi proces.
Hagrid, Thor en Freya
Precies twee uur van tevoren zouden de vrijwilligers ons opwachten op de parkeerplek naar het vliegveld. Kon niet missen, het vliegveld was zo klein en simpel dat we de parkeerplaats al snel gevonden hadden. Een beetje ongemakkelijk stonden we met onze bagage te wachten. Ook hierbij had ik weer een beeld gecreëerd in mijn hoofd. Ik verwachtte een busje met airco waarin de honden netjes per box gereed waren om overhandigd te worden aan ons (lees: Nederlandse regelgeving en controle). Als mens creëer je nu eenmaal een beeld in je hoofd dat ontstaat vanuit je eigen referentie. Het mooie hiervan is dat dit bij mij maar al te vaak ontkracht wordt, hierdoor leer ik dat niets is wat het lijkt. Als je openstaat voor nieuwe dingen maak je altijd weer wat leuks mee. Ik ben gelukkig ook geen controlfreak en kan ook goed meebewegen als de situatie anders blijkt te zijn.
Een aantal auto’s passeerden. Bij elke auto die voorbij reed, keek ik snel even onopvallend naar binnen om te kijken of daar misschien twee honden zaten. Stipt om 18:00 uur reed een donkergroene auto de parkeerplaats op. De auto leek rechtstreeks van een auto begraafplaats af te komen en werd gered door de aan elkaar geplakte onderdelen van ducttape. Alle ramen stonden open en met een gorgelend geluid reed de auto langs. Twee grote neuzen staken uit het raam om enigszins frisse lucht – van 35 graden – op te snuiven. De auto parkeerden in een leeg vak en de man stapte uit. De grote man had wat weg van Hagrid uit de Harry Potter films. Zijn kleren waren hier en daar kapot, niet heel schoon en hij droeg aan beide benen een steunkous. Niet geheel het type dat ik had verwacht. Hij liet de twee honden uit de auto en keek om zich heen, op zoek naar mij. Inmiddels was ik naar hem toegelopen om te vertellen dat ik de gelukkige was om deze twee doerakken mee te nemen. Freya en Thor leken niets te snappen van de hele situatie en leken wat gespannen door de gekke locatie. Ik begroette de honden niet en liet ze wennen aan de nieuwe omgeving. De aardige man stelde zich voor en vertelde dat we nog even moesten wachten op de boxen. Hagrid zei dat we samen met hem voor de ingang konden wachten.
Samen met Hagrid, onze koffers en de honden liepen we naar de ingang waar we veel bekijks kregen. Een oudere Nederlandse dame kwam net wat te enthousiast op de honden aflopen en vertelde dat ze honden zo leuk vindt en vroeger vaak honden heeft opgevangen. Freya en Thor waren niet onder de indruk en kropen bijna in Hagrid door de drukte en de aandacht van de vrouw. Je kon zien dat de honden erg gesteld waren op hun baas. Hagrid sprak een goed woordje Engelse en vertelde dat de boxen echt elk moment aan konden komen. Het leek alsof hij vaak te maken had met zenuwachtige mensen die hun vlucht wilden halen. Hij had gelijk.
Na een paar minuten kwam er een bijna identieke auto aanrijden. De auto had alleen een andere kleur maar alle onderdelen zaten verder met dezelfde ducttape aan elkaar vast. Een oudere man en vrouw stapten de auto uit. De vrouw zag er net zoals Hagrid, onverzorgd uit. Ik kon ze niet allemaal tellen maar meer dan 3 tanden had ze niet meer in haar mond. Ze had een inmiddels beige t-shirt aan dat wit moest zijn en licht doorscheen maar de forse vrouw leek het niets te schelen. Met haar gebrekkige Engels vroeg ze heel enthousiast; ‘You Jessy?’ en legde haar hand om mijn schouder om aan te geven hoe dankbaar ze was dat ik kwam helpen. De man, die er niet veel verzorgder uit zag, had een nekbrace om met een handdoek ertussen. Ik vroeg me even af wat het nut daarvan was. Veel tijd had ik niet want ook deze man leek ontzettend enthousiast en hielp de honden in een tuigje te doen. Hagrid, Freya en Thor leken de vrouw en de man goed te kennen. Hagrid leek een beetje op de man en de vrouw dus beschouwde ik ze als vader, moeder en zoon. Kon niet anders. Hagrid vertelde dat Freya terug gaat naar haar moeder en broertje. De moeder en het broertje van Freya en Thor bleken de week ervoor al naar Nederland te zijn afgereisd met haar nieuwe baasje.
Op het vliegveld
Alles werd ter plekke geregeld, ik kreeg de paspoorten van de honden in mijn handen gedrukt en de vrouw vroeg me in de rij te gaan staan. Ze gaf aan dat ze zich ermee ging bemoeien als we aan de beurt waren. Zo gezegd, zo gedaan. De vrouw legde bij de balie aan de baliemedewerker in het Grieks uit wat de situatie was (dacht ik), en liet weten wat het gewicht van de boxen, inclusief de honden waren. Hagrid zat al die tijd, samen met de honden te wachten op een bankje naast de incheck-rij. Ik keek af en toe naar Hagrid en ik constateerde dat hij het er moeilijk mee had. Hij knuffelde met de honden en gaf ze zo nu en dan een kus. Van een afstand kon ik de goedheid van deze man zien. Hij had 9 maanden voor deze doerakken gezorgd en moest nu afscheid van ze nemen.
Nadat alles was geregeld bij de balie gaf de vrouw in gebarentaal aan dat we met haar mee moesten lopen. Samen met Hagrid en de honden liepen we naar een ruimte voor ‘afwijkende bagage’. Een net geklede man in douane outfit trok handschoenen aan en controleerde de honden een voor een. Hij keek in de bek van de honden en zocht in de vacht naar eventuele afwijkingen.
De honden werden goedgekeurd en mochten in hun box. Ze waren dit duidelijk niet gewend. Freya keek zielig door het rekje naar buiten terwijl de box extra werd vastgezet met tie rips. De stoere Thor bleek ineens een klein hartje te hebben en hoopte door keihard te blaffen en te janken dat zijn baasje hem weer mee naar huis zou nemen. Hagrid had er zichtbaar moeite mee en zijn moeder vertelde hem in het Grieks, dat hij na drie keer afscheid te hebben genomen van de honden, nu echt weg moest lopen. De deur werd gesloten en Freya en Thor waren nu echt onderweg naar het vliegtuig. Onder het luide blaffen en janken van Thor namen we afscheid van deze ontzettend lieve mensen. Ze hadden inderdaad alles geregeld voor ons en waren ons heel erg dankbaar.
Ik beloofde ze, dat als ik volgende keer weer in Zakynthos ben, ik wederom vluchtbegeleider zal zijn en zei: ‘See you next time!’. Terwijl Hagrid en zijn ouders naar buiten liepen, liepen wij naar de roltrap die ons richting de douane bracht. Terwijl we op de roltrap stonden, brak mijn hart. Het luide geblaf en gejank van Thor galmde door de airport. Tot ver na de roltrap konden we hem nog horen. Wist Thor maar dat zijn baasje met smart op hem zat te wachten om hem een nieuw leven te geven in Nederland.
Bestemming bereikt
Eenmaal geland op het vliegveld, ging het luik van de afwijkende bagage als laatste open. Alle medepassagiers waren al richting huis met hun koffers. Op zich fijn voor de honden. Het was nu rustig. De boxen werden op de rolband gezet en daar kwamen ze. In Zakynthos had ik net nog even snel hondenkoekjes weten te scoren in de supermarkt. Wellicht kon ik ze hiermee geruststellen.
De onderdanige Freya zat helemaal achterin de box. Ze vond het allemaal maar gek wat er was gebeurd. De koekjes deden wat ze moesten doen en Freya kroop naar voren om de koekjes aan te pakken. Het smaakte haar erg goed en ze wilde er meer. Thor daarentegen kwam wel even kijken maar de koekjes interesseerden hem niets. Hij had iets meer tijd nodig om zijn angst te laten varen. We zetten de twee boxen op trolleys en liepen beide met een trolley inclusief hond richting de schuifdeuren. Daar stond de nieuwe baas van Freya ons op te wachten samen met een vrijwilliger van de stichting. Wat een fijn gevoel dat wij iets konden doen voor anderen. Gewoon zomaar. Geen verwachting om iets terug te krijgen.
De nieuwe baas van Freya vertelde dat ook Thor met hem meegaat naar huis. Zijn nieuwe baasjes moeten uit Groningen komen en het was inmiddels al 22:00 uur. De volgende dag zal Thor zijn nieuwe baasjes ontmoeten. Samen met de vrijwilliger lukte het ons om de riemen aan de tuigjes te bevestigen zodat ze niet konden ontsnappen. Freya was lief en onderdanig. Thor was inmiddels weer de stoere hond die hij graag wilde zijn en was erg nieuwsgierig. Met zijn allen liepen we naar buiten. De honden hadden moeite met de riemen. Hoewel ze dat gekke touwtje niet helemaal begrepen, probeerden ze met ons mee te lopen naar de garage waar de auto stond. Thor stond ineens stil, met grote ogen keek hij naar een lichtgevende abri. Bang was hij niet. Hij was zichtbaar onder de indruk van het immens grote bord bestaande uit allemaal kleine LEDjes. De baas van van Freya stopte ook en begon te lachen; ‘Zijn moeder deed vorige week precies hetzelfde, zij begreep ook niets van dat bord!’
Eenmaal aangekomen bij de auto hielpen mijn vriend en ik de honden in de auto van de adoptant te doen. Ik gaf ze een aai over hun bol en fluisterde zacht; ‘Geniet van jullie nieuwe leven.’ De adoptant bedankte ons weer, stapte in de auto en reed weg. Mijn vriend en ik keken elkaar aan. Samen liepen we naar onze eigen auto zonder wat te zeggen. We genoten even van het moment. ‘Fijn he?’ zei ik tegen mijn vriend, ‘fijn gevoel he? Iets voor een ander doen met veel impact en weinig moeite?’ Mijn vriend keek me aan. ‘Je hebt gelijk, wat een goed gevoel, volgende keer weer.’
Wil je ook veel impact maken en vluchtbegeleider worden? Bij DDRC importeren wij zelf geen honden uit het buitenland, maar er zijn veel andere stichtingen actief in Nederland die zich hier belangeloos voor inzetten en daarbij afhankelijk zijn van vrijwilligers. Helaas worden honden niet altijd even goed verzorgd zoals in Nederland en leven er wereldwijd talloze straathonden en puppy’s die hier een tweede kans kunnen krijgen. Schroom niet om contact op te nemen met een stichting en je hulp eenmalig of terugkerend aan te bieden.